Ένα σωρό σκόρπια κείμενα, μα και σπαράγματα κειμένων και απόπειρες γραφής που απέτυχαν και ρίχτηκαν στο περιθώριο, βρήκαν κάποια θέση σε αυτό το διαδικτυακό τόπο (blog), όχι με δική μου πρωτοβουλία, γιατί πάντα υπήρξα αμφίσημος και αντιφατικός, με άλλα λόγια κλασικός τεμπέλης αλλά με πρωτοβουλία και προτροπή κάποιων αγαπημένων δικών μου ανθρώπων, συγγενών και φίλων.
Σε αυτούς τους ανθρώπους, ακόμα και σ' εκείνους που έχουν φύγει πια απ' τη ζωή, αφιερώνω τον κόπο πολλών δεκαετιών, που αποτυπώθηκε σ' αυτό το blog.Στην οικογένειά μου, κυρίως στα παιδιά μου, που αγωνιώ να διαβάσουν και ν' αγαπήσουν τα καλύτερα των κειμένων, των άλλων περισσότερο, παρά εκείνων που εγώ έγραψα.
Η ποίηση, θεωρώ, πως είναι η πιο προσιτή, η πιο λαϊκή, η πιο "φιλική" και η πιο εσωτερική προς τον άνθρωπο μορφή τέχνης, έστω κι αν έχει καταντήσει μια "ωραία κοιμωμένη" σε συντροφιές ταλαντούχων ή ατάλαντων, που θωρούν τον αφαλό τους σαν την υδρόγειο σφαίρα.
"Φιλική" και καταδεκτική γιατί δεν χρειάζεται παρά ένα απλό χαρτάκι κι ένα μολύβι, για να ξεδιπλώσει την ομορφιά της στα μάτια της ψυχής μας.
Η ποίηση είναι μουσική που διαβάζεται στην αρχή και απαγγέλλεται ύστερα, με όλα τα αναγκαία σημεία στίξης, έστω κι αν αυτά δεν αποτυπώνονται στο χαρτί.
Είναι κομμάτι της μουσικής τέχνης κι όπως εκείνη έχει την κιθάρα, τον άυλο, το βιολοντσέλο κλπ, η ποίηση έχει τον λάρυγγα, το πνευμόνι και τα μάτια.
Άκουσμα η Ποίηση.
Τελειώνοντας, ήθελα να ευχαριστήσω όλους εκείνους τους γνωστούς και άγνωστους, που μου δίδαξαν τη γραφή και με ενθάρρυναν, για να μπορώ μέχρι σήμερα να εκφράζομαι.
Και να αποτυπώσω ποιητικά την άποψή μου αυτή με ένα παλιότερο ποίημά μου..
Διαβάζεις ένα ποίημα με τον αέρα που ανασαίνεις.
Την ακούς με τον άνεμο
που τραντάζει τη στέγη σου.
