Μια καμπάνια του υπουργείου Παιδείας

 Απρίλιος 28, 2014

Μια καμπάνια του υπουργείου Παιδείας

 

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπουργός Παιδείες είναι το πρόσωπο το ο­ποίο ο πρωθυπουργός διορίζει στη θέση αυτή, επειδή αδυνατεί να τον διορίσει σε οποιαδήποτε άλλη. Οι ίδιοι ι­σχυρίζονται ότι ο ορισμός αυτός ανταποκρίνεται περισσότερο στην πραγματικότητα. Εμείς γνωρίζουμε ότι, αντίθετα με τα παρα­πάνω, υπήρξαν και αρκετοί που εργάστη­καν για την Παιδεία.

Αδυνατώντας να αναφέρουμε τα ονόματα όλων, πράττοντας όπως ο Ναπολέων Βοναπάρτης (ο οποίος, επειδή δεν μπορούσε να αγκαλιάσει έναν έναν τους στρατιώτες του, α­γκάλιαζε τους στρατηγούς του), θα περιορι­στούμε σε δύο εξ αυτών:

1) Στον Γ. Α. Παπανδρέου. Έλαμψε ως υ­πουργός Παιδείας. Έμεινε στην Ιστορία ως ο θεμελιωτής των σαρδάμ και ο εμπνευστής νε­ολογισμών του τύπου: «να κάνουμε την ε­πανάσταση του αυτονόητου», «είμαστε οι αντεξουσιαστές στην εξουσία». Απέδειξε έ­μπρακτα ότι ακόμα και κάποιες ασυναρτησίες μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να σε μετατρέ­ψουν σε πρωθυπουργό.

2) Στον Κ. Αρβανιτόπουλο. Κατέχει και σήμε­ρα τη θέση του υπουργού Παιδείας. Τον διό­ρισε ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, ο πολιτικός που επιμένει να σώσει την Ελλάδα, όπως οι πρόσκοποι επιμένουν να περάσουν τη γριά, παρά τη θέλησή της, στο απέναντι πεζοδρό­μιο. Το έργο του σημερινού υπουργού θα κριθεί στο τέλος της θητείας του.

Εμείς θα περιοριστούμε σ’ ένα πρόσφατο τηλεοπτικό σποτ, που φέρει την υπογρα­φή του υπουργείου, του οποίου προΐσταται. Στην «ενημερωτική» αυτή διαφήμιση δύο παιδάκια διαμαρτύρονται κατά της επιθυμίας των γονιών τους να τα σπουδάσουν γιατρό το ένα και δικηγόρο το άλλο, αντίθετα με τη δι­κή τους επιθυμία να γίνουν το ένα μαραγκός και το άλλο μοδίστρα.

Προτρέχοντας, σχηματίσαμε την εσφαλμέ­νη εντύπωση ότι η διαφήμιση αυτή αποτελούσε την πιο κραυγαλέα κατάφαση στον τα­ξικό διαχωρισμό της κοινωνίας κι επομένως της Παιδείας. Οτι, δηλαδή, γιατροί ή δικηγόροι μπορούν να γίνονται στο εξής μόνο τα παιδιά των εύπορων γιατρών ή των δικηγόρων κι ό­χι βέβαια του μαραγκού και της μοδίστρας, που θα πρέπει στην καλύτερη περίπτωση να περιορίζονται στα επαγγέλματα των γονέων τους.

Πρόθεση, όμως, του κ. υπουργού ήταν ο τερ­ματισμός, επιτέλους, του επαγγελματικού αποπροσανατολισμού των νέων, που ενοχο­ποιείται πλέον ως το βασικότερο αίτιο της α­νεργίας.

Με άλλα λόγια, αν περιοριστούν οι γιατροί και οι δικηγόροι (εννοείται στις οικογένειες που μπορούν να διαθέσουν τα χρήματα των σπουδών τους), θα σταματήσει ή θα περιορι­στεί δραστικά η ανεργία.

Επομένως, η ανωτέρω τηλεοπτική καμπά­νια δεν συνιστά αθλιότητα αντίστοιχη του χάρ­βαλου, που λένε κάποιοι ότι επικρατεί στα μυαλά και στα κτήρια του υπουργείου της Παιδείας. Αντίθετα, αποτελεί εφεύρεση ικα­νή να προσπορίσει στον εφευρέτη το βραβείο Νόμπελ της Οικονομίας ή ακόμα και το Νόμπελ της Ειρήνης, καθώς έτσι λύνεται και το φλέγον ζήτημα της πάλης των τάξεων.

Σε κάποιες παλιότερες εποχές, όταν υπήρχε Παι­δεία χωρίς υπουργείο Παι­δείας, ο Πλούταρχος έλεγε ότι η Παιδεία είναι το μόνο αθάνατο και θεϊκό αγαθό. Ότι με την Παιδεία ο νους γί­νεται άτρωτος από τη συκοφαντία, απρόσβλητος από την αρρώστια και τα γηρα­τειά και πως όσο παλιώνει, ξανανιώνει. Ότι κι αυτός ο πόλεμος, που σαν χείμαρρος όλα τα παρασέρνει κι όλα τα κουβαλά, μόνο την Παιδεία δεν μπορεί να λαφυραγωγήσει («ο γε μην πόλεμος χειμάρρου δίκην πάντα σύ­ρων και πάντα παραφέρων μόνην ου δύναται Παιδείαν παρελέσθαι»)⁽¹⁾.

Κάποτε ένας πλούσιος πατέρας ζήτησε να μάθει την αμοιβή του Αρίστιππου για να διδάξει το γιο του. Η αμοιβή τού φάνηκε υψηλή. «Μα τον Ηρακλή!» διαμαρτυρήθηκε. «Με τόσα χρήματα αγοράζω ένα δούλο». Τότε ο Αρί­στιππος του απάντησε: «Κράτησε τα λεφτά σου, έτσι θα έχεις δύο δούλους, το δούλο που θα αγοράσεις και το γιο σου»⁽²⁾.

Παιδεία, λένε, είναι η θετική ανταπόκριση προς τα πράγματα. Η κατάφαση στη ζωή και την αξιοποίησή της. Η αγωγή των νέων. Η κα­θοδήγηση και η εξοικείωσή τους με τους κα­νόνες του πολιτισμού, που πρέπει να τους σέ­βονται, ακόμα κι όταν τους ανατρέπουν. Εί­ναι η μόρφωση, η αρμονική ανάπτυξη των ικανοτήτων, η καλλιέργεια. Κατά το αρμόδιο υπουργείο, Παιδεία φαίνεται να είναι το απο­τέλεσμα που προκύπτει από τις εγκυκλίους οι οποίες αποστέλλονται από τις υπηρεσίες του, όπως οι διαταγές μεραρχίας, στα κατά τόπους στρατόπεδα.

Ο Εμμανουήλ Poΐδης στο διήγημά του «Η μηλιά» έγραφε για κάποιο βασιλιά, που παντρεύτηκε μια υιοθετημένη κοπέλα, γιατί ήταν η μόνη που τον έκανε να γελάσει. Προς χάριν της έφερε στο παλάτι και τους θετούς της γονείς. Τη μητέρα της μετέβαλε σε υ­πουργό των Οικονομικών, αξιοποιώντας τις γνώσεις της στην οικιακή οικονομία. Το πρό­βλημα ήταν με τον πατέρα της, που ήταν ε­ντελώς αγράμματος. «Ο βασιλιάς επονοκεφαλούσε να εύρη πώς ήτο δυνατόν να τον οικονομήση, όταν έτυχε ν’ αποθάνη ο επί της δημοσίας εκπαιδεύσεως υπουργός. Μη έχο­ντας πρόχειρον καμμίαν άλλην, έδωκεν εις τον γέρον την θέσιν του μακαρίτη, και από τότες εγεννήθη και σώζεται ακόμα εις πολλά μέρη η συνήθεια να δίδεται εις τον πλέον α­γράμματον το υπουργείον της Παιδείας»⁽³⁾.

 

1. Πλούταρχος «Περί Παίδων αγωγής»

2. ό.π.

3. Εμμανουήλ Poΐδης «ΑΠΑΝΤΑ» Πέμπτος τόμος, σελ. 117, εκδ. ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ