1 Φεβρουαρίου ·
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΗ
Ευχαριστώ όσους με τίμησαν, με αφορμή την (ξανά)δημοσίευση ενός αγαπημένου ανέκδοτου ποιήματος, με τίτλο "Το Πέρασμα".
Δεν συνηθίζω να αναλύω τα έργα μου. Να πω μόνο: Το ποίημα δεν στόχευσε στην περιγραφή της ταφής ή εκταφής προσφιλών προσώπων και της δύσκολης στιγμής. Δεν ενδιαφέρεται για την τραγωδία μιας εκταφής.
Στόχευσε στο συναίσθημα, απαραίτητο στοιχείο για να θεωρείται κάτι ως ποίημα, αλλά κυρίως στην αισθητική μιας πολιτικής αναφοράς.
Γιατί το ποίημα ακόμη και το καθαρά ερωτικό, είναι πράξη πολιτική (ενν. όχι κομματική).
Είναι καταγγελία της κτηνώδους απάτης, και των συντελεστών της, με όρους αισθητικής.
Βλέπουμε πλέον πως οι νεκροί είναι απορρίμματα, δεν έχουν κωδικό. Και για τους αχρείους, κάτι χωρίς κωδικό, απλώς δεν υπάρχει!
Πάντως, η απαγόρευση ή ο σφιχτός περιορισμός της συντροφικής νεκρικής πομπής, δεν αρμόζει σε πολιτισμένες κοινωνίες, μόνο σε αγέλες βαρβάρων.
Επομένως το ψέμα της εγγραφής, απέναντι στους ψεύτες, είναι θεμιτή πράξη αντίστασης:
Το ποίημα πήρε αφορμή την εκταφή της μάνας μου, για να γίνει μια καθαρή αισθητική καταγγελία γι αυτά που συμβαίνουν. Με όρους ποίησης . Αν πέτυχε, ο χρόνος θα δείξει.
Χαρακτηριστικός ο στίχος:
"Μένει αυτό που κάνουμε
για τους άλλους
με το μολύβι με το μαχαίρι".
Γιατί η ποίηση είναι μάχη.!
Υ.Γ Θα ήταν για μένα μεγάλη τιμή, να διαβαστεί πάλι. Δεν κάνω υποδείξεις, γιατί ο καθένας διαβάζει όπως εκείνος κρίνει.
Απλώς προτείνω.
Προς διευκόλυνση, παραθέτω το κείμενο.
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ
"Μια πληγή γραμμένη στο χαρτί.
Πήρα το γράμμα
για την ανάγκη να αλλάξει σπίτι.
και ξέρεις πώς ξεβολεύονται
οι γέροι και οι νεκροί.
Πώς πέρασαν τρία χρόνια!
Τι έκανα
τι έγραψα να μην περάσουν!
Πόσο προσπάθησα
τις φορές που με πήραν τα πόδια μου
στο καινούριο σπίτι της.
Και τώρα
απαγορεύεται να σε διαβάσω
με ένα παπά.
Πρέπει να γράφω ψέμματα
πως βγαίνω για ψώνια
για να έρχομαι κοντά σου
να πλένω την πέτρα
να σου ανάβω με λίγο λάδι
το βλέμμα σου.
Όμως μπορώ να σε βγάλω.
Το γράφει καθαρά
το έγγραφο της Δημαρχίας.
Μα δεν μπορώ, μου ανακοίνωσαν
αν ο μη γένοιτο
και πέθαινες πάλι
όπως σε τίμησα τότε
έτσι ξανά να σε θάψω.
Όλα περνούν μάνα
Κι εμείς περνάμε.
Κι αυτοί που μας βασανίζουν
ήδη πέρασαν.
Μένει αυτό που κάνουμε
για τους άλλους
με το μολύβι με το μαχαίρι.
Μένει χειροπιαστό
το πέρασμα σου"
