ΣΤΟΝ ΕΚΤΟ
(στον Ποιητή Κώστα Παπαγεωργίου
που έφυγε μετά την Ανάσταση στο νοσοκομείο "Αγ. Σάββας")
Μόνος στον έκτο
σε κάποιο θάλαμο αναπάντεχο
και γύρω του σκάφανδρα
μια κούφια σεληνάκατος
και πόρτες ωχρές.
Περίμενε εκεί με τις ώρες
ημέρες που μύρισαν ποίηση
χρόνια που μεταφράστηκαν
ακαριαία
σε λίγες αναπνοές.
Φαντάζομαι στον έκτο
να σουρουπώνει
κι εκείνος απέναντι στα φριχτά
μαύρα ερείπια
της δικαιοσύνης.
Φαντάζομαι στον έκτο
να μην ξημερώνει
κι ο Ποιητής
που έδεσε τις πιο σκληρές
πολύτιμες λέξεις
να λύνεται.
Σκέφτομαι στον έκτο
εκείνος μόνος του
γιατί το θέλησαν αυτοί
που σκοτώνουν τους ποιητές
και τους πετάνε μοναχούς
στο κρεβάτι
για να πεθάνουν
μα εκείνοι πιάνουν φιλία
και παίζουνε με το θάνατο
του λένε ρίμες
σκέψεις που τιμούν τη ζωή
κι αρέσουν στον σκληρό Καβαλάρη.
Οι Ποιητές δεν πεθαίνουν
γιατί πεθαίνουν για τους άλλους
φεύγουν
με ένα λυγμό τόσο βαθύ
σαν χαντάκι
όπως εκείνα
που χαράζει η βροχή
Εκείνα
που σκάβει το κλάμα.
-Έξι ώρες του κρατούσε το χέρι ο γιατρός του, ο ομότεχνος του, μέχρι που έγειρε για πάντα.
Ο φίλος του ο ποιητής Αλέκος Αρδαβάνης. Ο εξάδελφός μου!-
Αυτές οι λέξεις μαντίλι αποχαιρετισμού για τον φίλο μου Κώστα.
Μάι 07, 2021 11:18:02μ.μ.
