Αχ φίλε. Δεν ήξερες!

 Αύγουστος 3, 2015

Αχ φίλε. Δεν ήξερες!

 

«Αχ φίλε. Δεν το’ ξερες;

Όλος ο κόσμος είναι πρόθυμος να σε βοηθήσει

Να γίνεις ένας ασήμαντος ανθρωπάκος».

Ιάσων Ευαγγέλου «Ψηφιδωτά ποίησης»

 

Τότε ηχούσε η στριγγή φωνή του Σαμαρά, ο θυμωμένος βήχας του Βενιζέλου «έπρεπε να υπογράψουμε το μνημόνιο για να σώσουμε την Ελλάδα!». Τότε τον καταπίεσαν, υπέγραψαν ερήμην του συμβάσεις κατάπτυστες δανειακές, την εργασία του στέρησαν, του έριξαν το ηθικό του. Κι έτσι, στερημένος ο λαός από την ίδια του τη χώρα, έμεινε χωρίς κυριαρχία, χωρίς χαμόγελο. Συντετριμμένος προσωπικά και οικογενειακά, διαλυμένος κάτω από τη μπότα των οικονομικών κατακτητών. Είδε να εξαφανίζεται το εισόδημά του, να κατασυκοφαντείται ο αγώνας του, ο γείτονάς του να αυτοκτονεί κι ένιωσε πως βρισκόταν υπό κατοχήν.

Όμως, τον αποστόμωσαν οι ειδικοί. Οι Σαμαράδες, γιατί εκπροσωπούσαν τους δανειστές, το ΚΚΕ για λόγους πολιτικής ορθοφωνίας (λες και η χιτλερική κατοχή δεν ήταν έκφραση του καπιταλισμού). Τον αποστόμωσε, όμως, όλως περιέργως και το «παιδί – θαύμα», ο κ. Τσίπρας, λέγοντας ότι η Ελλάδα δεν είναι υπό κατοχήν, αλλά αποικία χρέους (λες και οι αποικίες δεν είναι υπό κατοχήν).

Τότε, δεν αξιολογήθηκε σωστά τούτη η άρνηση του κ. Τσίπρα. Αν συνομολογούσε ότι η χώρα του τελεί υπό κατοχήν, τότε έπρεπε να οργανώσει με κάθε μέσο αντίσταση σ’ αυτήν την άμεση προσβολή της χώρας μας. Αντίθετα, οι αόριστες προσεγγίσεις αποδυναμώνουν το αντιστασιακό ένστικτο και διευκολύνουν την πολιτική επιβίωση σε περίπτωση μερικής ή καθολικής διαδοχής στην εξουσία.

Τότε ήταν οι Σαμαράδες, τώρα είναι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός στην απελπισία του, του ανέθεσε τη διακυβέρνηση της χώρας. Εκείνος το ανταπέδωσε με προδοσία. Δε θα πρέπει να ενοχλούν οι σκληρές λέξεις, αν είναι αληθινές. Οι λέξεις, έλεγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης, πρέπει να είναι σαν τα καρφιά, να μην ξεκαρφώνονται. Αφού, λοιπόν, παρέστησε εις εαυτόν και στον λαό ότι διαπραγματεύεται, κατέληξε να υπογράψει (έμφοβος στην καλύτερη περίπτωση) το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, την επαχθέστερη δανειακή σύμβαση, που έχει υπογραφεί ποτέ. Απλή επισκόπηση των όρων του Ευρωπαϊκού Συμφώνου Σταθερότητας, προς το οποίο απευθύνθηκε προς δανεισμό, αποδεικνύει ότι η χώρα μας συνήψε συμφωνία με τον Άδη. Αποδέχθηκε τη χειρότερη συμφωνία, όχι μόνο από άποψη περιεχομένου, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι το κατάπτυστο αυτό κείμενο υπογράφτηκε από ηγέτη της «Αριστεράς», εις τρόπον ώστε να συκοφαντείται εσαεί το προοδευτικό αριστερό κίνημα.

Δεν αποτελεί δικαιολογία ότι εκβιάστηκε. Ο ίδιος έπρεπε να απορρίψει με κάθε προσωπικό κόστος τον εκβιασμό και, επικαλούμενος τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τη Σύμβαση της Βιέννης (άρθρο 52 περί εκβιασμού χώρας), να οδηγήσει την υπόθεση στον ΟΗΕ και όχι να συναλλάσσεται με πολιτικούς και οικονομικούς αλήτες. Αυτό που συμβαίνει σε βάρος της χώρας μας, σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες, ισοδυναμεί με άσκηση πολεμικής βίας σε βάρος της. Κοντολογίς, το να απευθύνεσαι στους τοκογλύφους εκλιπαρώντας για συμφωνία είναι το ίδιο αλυσιτελές με το να απευθύνεται κάποιος, όχι στο δικαστήριο, αλλά στον ίδιο τον τοκογλύφο – βασανιστή του για την επίτευξη συμφωνίας.

Ούτε αποτελεί δικαιολογία ότι απειλήθηκε. Είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας, αυτή είναι η δουλειά του, κανείς δεν τον πίεσε να γίνει πρωθυπουργός. Είναι το ίδιο ακατανόητο με τη συμπεριφορά πιλότου, ο οποίος φοβάται τις πτήσεις, αλλά επιμένει να αμείβεται για την εργασία που φοβάται να πραγματοποιήσει.

Κι έτσι ο κ. Τσίπρας, αφού υπέγραψε, αφού κατάντησε να υποδέχεται το κουαρτέτο των σκυβάλων, αφού απεκδύθηκε την αξιοπρέπειά του και τέλος, αφού νομιμοποίησε με την υπογραφή του τις προηγούμενες άκυρες δανειακές συμβάσεις των κ.κ. «Σαμαράδων», αποδύθηκε σε έναν οργανωμένο έσωθεν και έξωθεν αγώνα να παραπείσει τον λαό. Με τη βοήθεια των έξωθεν ισχυρών, με τη σύμπραξη των Μ.Μ.Ε., με τη συμπόρευση όλης σχεδόν της αντιπολίτευσης, επινοεί θεωρίες και διαστρεβλωμένες εκδοχές της πραγματικότητας, εκλογικεύσεις που προσβάλλουν τη νοημοσύνη, συκοφαντίες των εσωτερικών αντιπάλων, ασύμβατες για αριστερό ηγέτη.

Και μια που αναφέραμε τη λέξη ηγέτης, ας θυμηθούμε τη δήλωση του «Υπουργού Αστυνομίας» (αυτόν τον τίτλο προκρίνουμε) και καθηγητή Εγκληματολογίας, κ. Γιάννη Πανούση, στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ: «Πρωθυπουργός γίνεσαι με τις ψήφους του λαού, ηγέτης με σημαντικές αποφάσεις». Κατά τον κ. καθηγητή, ο ηγέτης δεν είναι πάντα απαραίτητο να εκτελεί την εντολή του λαού. Ηγέτης είναι κι εκείνος που ενεργεί και πέραν της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας. Αυτές οι θεωρίες θεμελιώθηκαν στα χρόνια της Απολυταρχίας. Ενίοτε η αμετροέπεια και το επίπεδο της διατύπωσης εκθέτουν τους λαλούντες, ιδίως όταν έχουν μανία με το γνωμικό, δηλαδή, τη συμπυκνωμένη σκέψη.

Ας αφήσουμε, όμως, τον κ. καθηγητή και τις περί των ηγετών δημηγορίες του κι ας πούμε τούτο:

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, εκ του Μεγάρου Μαξίμου εκπορευόμενο, δεν είναι τίποτα άλλο από ωμή Προπαγάνδα. Με συνεχή, επαναλαμβανόμενα «σήματα», με «λέξεις κλειδιά», ανάλογες με εκείνες των Σαμαρά - Βενιζέλου, επιδιώκεται η δημιουργία μιας κατάστασης ύπνωσης στον λαό. Όπως το πείραμα του Παβλώφ. Η συνεχής επανάληψη των «σημάτων», χωρίς δικαίωση, προκαλεί στον οργανισμό ύπνωση. Ο «σκύλος» φτάνει τελικά στο σημείο να μην αντιδρά, ακόμα κι όταν έρχεται ο διαρκώς αναγγελόμενος, αλλά μη πραγματοποιούμενος πρωτογενής ερεθισμός, το «κρέας», γιατί ο «σκύλος» έχει κουραστεί να περιμένει το «κρέας», με άλλα λόγια την ανάκαμψη, απαλλαγή από τα μνημόνια, την ανακατάληψη της ζωής του. Και η κούρασή του είναι τόση, ώστε στο τέλος δεν εκδηλώνει καμία αντίδραση, όχι πια μόνο στο κουδούνισμα, αλλά και στο ίδιο το «κρέας»! Περιέρχεται, δηλαδή, σε κατάσταση αποχαύνωσης και απάθειας. Αυτό, που στην τέχνη της προπαγάνδας ονομάζεται φαινόμενο της «μουδιασμένης συνείδησης».

Και το χειρότερο:

Επιδιώκεται η δημιουργία, μέσα στον λαό, συναισθήματος ενοχής. Εκείνης, δηλαδή, της κατάστασης, κατά την οποία το άτομο υποχρεώνεται να αποδεχθεί ότι το βαρύνει υπαιτιότητα, παράβαση νομικών και ηθικών κανόνων και γεννάται μέσα του κάτι αλλιώτικο και βαρύτερο από κείνο του συνηθισμένου φόβου για την επαπειλή της ποινής. Με άλλα λόγια, μία γενικευμένη συναισθηματική κατάσταση περί σφάλματος και παράβασης κανόνων από έναν κώδικα, που στη δική του αξιολόγηση έχει θετική αξία.

Αυτή, δυστυχώς, η αθλιότητα έπαυσε να είναι προνόμιο των κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλου και πλέον εκτείνεται και στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα και των περί αυτόν.

Αυτήν την αθλιότητα οφείλει να ανατρέψει ο λαός.