Μάρτιος 08, 2020
ΟΙ «ΜΑΥΡΟΙ» ΚΑΙ Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ
Συμπληρώνεται περίπου ένας χρόνος, από την Μαύρη Επέτειο!
Τότε που:
Το «μέγα» Πανεπιστήμιο της Σορβόννης ματαίωσε την παράσταση της τραγωδίας του Αισχύλου Ικέτιδες, χαρακτηρίζοντας το έργο ρατσιστικό!
Χωρίς να δοθεί η πρέπουσα «πατσαβούρα» προς την σύγκλητο ενός γελοίου πλέον ιδρύματος, ίνα μη χαρακτηριστούμε αντιευρωπαιστές.
Τι έπρεπε, δηλαδή, να κάνουμε; Να αποκαλέσουμε την Σορβόννη φωλεά ανοήτων;
Τι συνέβη τότε;
Ακτιβιστές (η λέξη πλέον συνώνυμη του ηλίθιου), εμπόδισαν τους ηθοποιούς και το κοινό να εισέλθουν στο θέατρο, ενώ απ’ έξω παραμόνευαν αγέλες «αντιρατσιστών» λύκων.
Το έργο κατηγορήθηκε ως άκρως ρατσιστικό από αυτούς τους «δικαιωματικούς» χιμπατζήδες, γιατί ο σκηνοθέτης της παράστασης Φιλίπ Μπρινέ, έβαλε μαύρες μάσκες στα πρόσωπα που παρίσταναν τους Αιγυπτίους.
Να θυμίσουμε, εν τάχει, ότι η τραγωδία που διδάχτηκε το έτος 463 π.Χ. παρουσιάζει τις περιπέτειες των 50 Δαναΐδων που καταφεύγουν με τον πατέρα τους Δαναό στο Άργος, για να αποφύγουν τους αιμομικτικούς γάμους με τους εξαδέλφους τους που θέλει να τους επιβάλει ο Αίγυπτος.
Ο Βασιλιάς του Άργους Πελασγός, εισάγει το θέμα στην κρίση των Αργείων, οι οποίοι αποφασίζουν να δώσουν άσυλο, να αψηφήσουν τα απειλητικά πλοία των Αιγυπτίων και να αντισταθούν Μπροστά στην αποφασιστικότητα τους, οι Αιγύπτιοι υποχωρούν.
Αυτό, προφανώς, ερέθισε το λεγόμενο «Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο των Ενώσεων των Μαύρων στην Γαλλία», με τον διακριτικό τίτλο «CRAN» ( η λέξη προφανώς εκ του άδειου κρανίoυ), και «την έπεσε» στον Αισχύλο! Και ορθώς, γιατί ποιος είναι αυτός ο γεροτραγωδός, μπροστά στα κουνάβια του φασιστικού ακτιβισμού; Τι έκανε εκτός από το να συμμετάσχει στη μάχη του Μαραθώνα και στην ναυμαχία της Σαλαμίνας και να γράψει αθάνατα έργα;
Είναι δυνατόν να συγκριθεί αυτός ο οξειδωμένος ρατσιστής, με το αγλάισμα της παραφροσύνης, τον κ. πρύτανη της Σορβόννης;
Το ζήτημα, τελικά, δεν είναι οι φασιστές «δικαιωματικοί» με τα άδεια καύκαλα. Το μέγα πρόβλημα είναι οι σωλήνες αποχέτευσης που ακούνε στο όνομα «καθηγητές πανεπιστημίων», οι οποίοι, αντί να στέλνουν στον γεροδιάολο αυτούς τους ψυχοπαθείς, υποχωρούν μπροστά στη δύναμη εκείνων που τους ταϊζουν.
Αυτό που ενοχλεί δεν είναι οι μαύρες μουτσούνες, ενός σκηνοθέτη, ίσως ανεπαρκούς. Αυτό που φοβίζει και ενοχλεί τους «μαύρους» είναι ο Λόγος, ο διαχρονικός, ο μέγας, που ρέει μέσα από τα κείμενα της ανεπανάληπτης αρχαίας ελληνικής γραμματείας και χύνεται μέσα μας.
Και μας κάνει ανθρώπους ικανούς να αντιστεκόμαστε.
