9 Οκτωβρίου 2020
ΕΦΥΓΕ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ
Έφυγε γι αλλού ,για κάπου, πάντως όχι για το πουθενά, κι ας λένε ο τι θέλουν.
Η γερόντισσα μάνα του Κρητικού ήρωα Μανούσου Τριανταφυλλίδη, του αγνοούμενου στρατιώτη που έπεσε στις μάχες της Κύπρου το " μακρινό"
1974, τότε που η Κύπρος, για ένα πολιτικό " έκειτο μακράν" ( Καραμανλής).
Για τον πολιτικό που ήθελε να ηγηθεί μεραρχίας κατά των Τούρκων (τρομάρα του!) και τον απέτρεψαν οι χουντικοί ηγέτες του στρατεύματος
που μας τον έφεραν. ( Μπονάνος ,Αραπάκης, Παπανικολάου).
Και ο χουντοπρόεδρος επίσης της λεγομένης Δημοκρατίας ( Γκιζίκης), που έλαβε και σύνταξη και που ως Πρόεδρος δίκασε τους λοιπούς χουνταίους
συναδέλφους του, με εκείνον το εθνικό δικαστή που είχε ( τι να κάνει ο άνθρωπος;) επί χούντας προαχθεί σε Πρόεδρο Εφετών!
Τότε του βγήκε το παρανόμι: " Ο Καραγκιόζης Μέραρχος"!
Έφυγε γι αλλού η μάνα του πολεμιστή! Εκεί θαρρώ θα την έχωσαν σιμά στα κοκαλάκια του παιδιού της, εκεί να λιώσει γλυκά ...
Κι ο φάκελλος της Κύπρου ποτέ δεν άνοιξε.και κανένα κόμμα δεν φώναξε όπως θα πρεπε.
Λούφαξαν στον λουφέ της κρατικής επιχορήγησης και στο ήπιο κλίμα με την γείτονα και στα λογάκια για την ειρήνη.
που μόνο ειρήνη δεν είναι και σήμερα τούτο επαρκώς αποδεικνύεται.
Και καλά οι δεξιοί,τα αποπαίδια του Καραμανλή,
αλλά κι εκείνη η Αριστερά γιατί το βούλωσε;
Γιατί βράχνιασε ( και σωστά) για το άλλο και για εκείνο, αλλά όχι για τούτο το κορυφαίο;
Πώς αντέχουν ζώντες και πεθαμένοι τόσα χρόνια με τόση ντροπή;
Αν την Καταστροφή της Κύπρου είχαν φτιάξει μόνον οι χουντικοί, θα είχαν ανοίξει εκατό φάκελλοι.
Επειδή όμως την μαστόρεψε και η Δημοκρατία των Καραμανλή, Μαύρου, Κανελλόπουλου και της ΣΙΑ
( προς Θεού εννοούμε Συντροφιά), αλλά και άλλων σιωπηλών "προοδευτικών" συμμετόχων, παράχωσαν τον φάκελλο στα ερεβώδη υπόγεια,
και τα παιδάκια μαθαίνουν ότι έφταιξε μόνον η Χούντα.
Έφυγε, λοιπόν, η γιαγιούλα μάνα γι αλλού και όχι για την ανυπαρξία, όπως διατείνονται οι "φιλόσοφοι της Ανοησίας"
Δεν πηγαίνει στην ανυπαρξία η μάνα που γέννησε πολεμιστή!
Έφυγε η γερόντισσα του Μανούσου από την Κρήτη που πολέμησε γενναία αυτούς που δεν απέκτησαν ιστορία,
παρά μόνο ποινικό μητρώο, τους Τούρκους. Έφυγε έναν χρόνο αφ ΄ ότου της παρέδωσαν με τιμές
το κασελάκι με τα οστά του παιδιού της. Κι εκείνη αφού το μούσκεψε με το μητρικό της κλάμα, πήρε το δρόμο, που ήξερε
και σε ένα χρόνο ξόφλησε, όπως όφειλε!
Γιατί εξόφλησε το χρέος της γεννώντας έναν ήρωα!
Έφυγε η γριά με τα εύθραυστα ματάκια, που τόσα είδαν και τόσο βούρκωσαν.
Ζούσε νομίζοντας πως ο Μανούσος ζει, μόλις όμως της τον πήγαν άσαρκο. δεν είχε λόγο να περιμένει.
Ας έρχεται στην μνήμη μας ο Μανούσος ,πότε πότε σαν αδερφός, μιας κι ο θάνατος τον κράτησε νέο.
Ας έρχεται και εκείνη η μάνα του σαν τη γλυκιά γερόντισσα του παραμυθιού με το αθάνατο νερό,
που το τραγούδησε ο ξεχασμένος Ποιητής μας, ο Λάμπρος Πορφύρας, και που με αυτό μεγαλώσαμε.
